จนถึงวันนี้..นาทีนี้แล้วก็ยังรู้สึกเหมือนฝันไป ช่างเป็นช่วงเวลาที่รวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัวกับการจากไปของน้องชายคนนี้ "วรวิทย์ ตาคำ" จากวันแรกจนถึงวันสุดท้ายของ "วิทย์" ในสายตาของพี่ วิทย์เป็นคนตั้งใจและจริงจังเป็นคนละเอียดกับทุกๆเรื่องไม่ว่าจะยากเย็นสักเพียงไหนไม่มีอะไรที่น้องวิทย์ตั้งใจแล้วทำไม่ได้ พี่ไม่เคยเห็นคำปฎิเสธที่หลุดจากปากของวิทย์เวลามีใครขอความช่วยเหลือ
เราได้ร่วมงานกันหลายครั้ง ที่เห็นได้ชัดตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงครั้งล่าสุดก็คืองานกีฬา "ชาติไทยคัพ" เมื่อประมาณ 8 ปีที่แล้วพี่ปรึกษาวิทย์เรื่องจัดงานกีฬาสร้างความสามัคคีเพื่อให้นักเรียนไทยได้มีโอกาศแข่งขันกีฬา "วิทย์" สนับสนุนทันทีเราสองคนร่วมกันเป็นเจ้าภาพในเรื่องรางวัลชนะเลิศสำหรับฟุตบอลในทุกๆปีการแข่งขัน ส่วนเดี่ยวไมโครโฟนของพี่โน๊ตครั้งล่าสุด "วิทย์" ก็เต็มใจช่วยในเรื่องของวีซ่าของ "อุดม แต้พานิช" โดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนใดๆ
สิ่งที่พี่แอบภูมิใจและประทับใจในน้องคนนี้คือ.."การให้" เราคุยกันเสมอๆถึงเรื่องนี้ เมื่อไม่นานมานี้เราได้มีโอกาศทานอาหารด้วยกัน ก็คุยกันว่าเราจะไปเมืองไทยราวๆปลายเดือนนี้เหมือนกันเลยนัดกันว่าจะไปดู Concert ของพี่เบิร์ดด้วยกัน พี่ซื้อบัตรเตรียมให้กับน้องชายแต่น้องชายของพี่หายเงียบไป ก็ไม่ได้คิดอะไรจนเมื่อวันที่ 5 พฤษจิกายนได้รับโทรศัพท์ว่า "วิทย์ป่วยมากขอให้รีบไปดูใจ" หัวใจพี่เต้นเร็วและกังวลมากคิดอยู่ในใจว่า.."ขอให้ไม่ใช่เรื่องจริง" พี่รีบไปโรงพยาบาลเห็นคนมาเยี่ยมมากมาย เราได้กอดกันพี่กระซิบที่ข้างหูน้องว่า "ไม่เป็นไรน๊ะวิทย์เป็นคนดีเป็นคนเก่ง" น้องหายใจไม่ค่อยสดวกแต่ก็ยังคงพยายามคุยกับพี่ว่า "วิทย์ก็เก่งเหมือนพี่สาวคนนี้ไง" สิ่งที่พี่เห็นคือน้องคนนี้ช่างเข้มแข็งเหลือเกิน.. พี่จากมาเป็นคนเกือบสุดท้ายเราสัญญากันว่าพี่จะมาหาน้องใหม่ในวันพรุ่งนี้..เรายกนิ้วสู้ให้กัน
แล้วพี่ก็ไปหาวิทย์ในวันรุ่งขึ้นตามคำสัญญาแต่วันนี้ "วิทย์" นอนหลับสบายไม่เจ็บไม่ปวดอีกต่อไปแล้ว น้องรา (พี่สาวของวิทย์) กระซิบให้ฟังว่า "วิทย์เคยเอา massage ที่คุยกับพี่ตุ๋ยมาอวดแล้วบอกว่า..เห็นมั๊ยพี่ตุ๋ยรักวิทย์มาก" พี่ตุ๋ยอยากจะตอบให้วิทย์รับรู้ ณ ตรงนี้ว่า.. "ใช่ค่ะ "พี่ตุ๋ยรักวิทย์มาก" พี่ขอส่งให้ดวงวิญญานวิทย์ไปสู่อ้อมกอดของพระผู้เป็นเจ้าด้วยเทอญ.."
